اضطراب جدایی در بچه ها باید جدی گرفته گردد - ورزش من و تو

به گزارش خبرنگاران به نقل از باشگاه خبرنگاران جو ان،امّا سوال اینجاست که چرا با وجود این که بعضی از بچه ها از این اختلال رنج می برند, بچه های هم هستند که هیچ گونه وابستگی به والدین و اطرافیان نزدیک خود ندارند و هیچ نشانه ای از اضطراب جدایی در وجود آن ها مشاهده نمی گردد تا جایی که براحتی می توانند برای مدتی، دور از والدین خود باشند.

اغلب بچه ها، هنگام جدایی از پدر و مادر و یا مراقب خود دچار نگرانی و ترسی مداوم می شوند که این موضوع نه تنها برای آن ها بلکه برای والدینشان می تواند پیامد های منفی را به همراه داشته باشد که از آن جمله می توان به گم شدن کودک، مجزا شدن اتاق خوابش و تنها خوابیدن او و خواب های آشفته ناشی از جدایی از والدین خود اشاره نمود.

والدین باید برای کنترل، مدیریت و رفع شدن این اختلال، مهارت هایی را یاد بگیرند. بدین معنی که آن ها حتما باید احساسات و افکار فرزند خود را به خوبی بشناسند، اضطراب خود و کودک را کنترل نموده، احساس آرامش و امنیت را به فرزند خود منتقل نمایند و با درک کردن فرزند خود و شرایط موجود، به آرامی در خصوص موضوع جدا شدن در بعضی از شرایط, با او صحبت نمایند.

فربد مفیدی، روانشناس و فعال در حوزه توانبخشی کودک، در رابطه با اختلال اضطراب جدایی در بچه ها اظهار کرد: اختلال اضطراب جدایی، یعنی نگرانی شدید درمورد دوری از والدین به ویژه مادر و یا مراقب؛ به طوری که فرایند فعالیت های روزمره کودک را مختل کند.

وی، در خصوص شکل گیری اضطراب جدایی اعلام کرد: در این نوع اضطراب، محتوای نگرانی کودک، از دست دادن مادر یا والدین و منابع امنیت است که خود را به شکل های تجربه دوری از مادر، حضور اجباری و با ناراحتی در مهدکودک، جدا کردن کودک از مادر با اجبار، کم حوصلگی و پس زدن کودک توسط مادر، بیماری مادر، دعوا و مشاجره والدین، تهدید کودک به این که دوستت ندارم و میذارم میرم یا آخر از دست تو می میرم , افزایش آگاهی کودک و آشنا شدن با پدیده مرگ و بیماری، تجربه چندین پرستار یا مراقب و تعویض آن ها، نگرانی های مداوم و اجازه استقلال نداشتن کودک، نشان می دهد.

این روانشناس، با اشاره به بعضی از نشانه های اختلال اضطراب جدایی در بچه ها توضیح داد: در این اختلال، کودک به طور مداوم به دنبال والدین است، به تنهایی داخل اتاق خود نمی رود و نمی خوابد، مهد یا مدرسه را به راحتی نمی پذیرد، نه تنها در پارک بلکه در هیچ محل دیگری از مادر خود دور نمی گردد، شب ها به هر بهانه ای، مادر خود را صدا می نماید و درمورد بیماری، مرگ، پیری، تصادف و... سوال می پرسد و به طور دائم از مادر خود می خواهد که حتما بعد از مهد، به سرعت به دنبال او برود.

مفیدی گفت: گاهی اختلال اضطراب جدایی، آنقدر شدید است که کودک اصلا رفتن به مهد یا مدرسه را نمی پذیرد و اگر این مشکل با اجبار حل گردد اثرات آن تا عظیمسالی باقی می ماند.

وی در رابطه با شکل گیری و فرایند اختلال اضطراب جدایی ادامه داد: آغاز این اختلال ممکن است از سن کودکی و پیش دبستانی آغاز گردد و با بالا رفتن سن او، تشدید و بهبود پیدا کند چرا که بسیاری از عظیمسالان مبتلا به اضطراب جدایی، آغاز این اختلال در کودکی خود را به یاد نمی آورند، هرچند ممکن است نشانه های آن را به یاد بیاورند که جلوه های اختلال اضطراب جدایی با افزایش سن تفاوت دارد.

این روانشناس اضافه نمود: بچه ها خردسال از رفتن به مهدکودک و با عظیم تر شدن، از مدرسه رفتن اکراه بیشتری دارند تا جایی که ممکن است از رفتن به مدرسه خودداری نمایند که در عظیمسالان، اختلال اضطراب جدایی ممکن است توانایی آن ها را در کنار آمدن با تغییرات شرایط، محدود کند و معمولا، عظیمسالان مبتلا به این اختلال هم نگرانی هایی در خصوص همسر و فرزندان خود دارند؛ به طوری که به محض جدایی از آن ها دچار ناراحتی و اضطراب می شوند.