سفرنامه شیراز: دریاچه صورتی دل منو بردی - ورزش من و تو

از داخل هواپیما شوق وذوق داشتم و آهنگ های شیرازی را سرچ می کردم. جومه نارنجی، روسری آبی و… .

درحالی که پلی فهرست در حال پخش بود، جاهای تماشای شیراز و هشتگ های مرتبطش را جستجو می کردم تا یک نام نظرم را جلب کرد!

یک رنگ دیگر…انگار که شیرازی ها عاشق رنگ ها باشند، در هر نامی اثری از آن می بینی…دریاچه صورتی مهارلو!

در متن نوشته شده در فصل بهار فلامینگوهای این دریاچه تماشای و زیبا هستند. کم کم هواپیما ارتفاع کم می نماید و پدیده همزمانی رخ می دهد. دریاچه صورتی رو از اون بالا می بینم و حسابی ذوق می کنم.

در تاکسی مادرم مثل همواره یخش 2 ثانیه ای ذوب می گردد و سر صحبت را با راننده باز می نماید. راننده که می خواهد به ما خوش خدمتی هم بکند، می گوید بگذارید تا اقامتگاه برایتان آهنگ شیرازی بگذارم.

راستش را بخواهید در صداقت این گفتار شک دارم. موزیک هایش همگی دارای یک ریتم دیش دارام دیرینگ در پس زمینه است که با کاوش های من در خصوص آهنگ های شیرازی منافات دارد.

ما ظهر آدینه به اقامتگاه رسیدیم. هنوز 2 ساعتی به تحویل اتاق مانده بود. به همین جهت به بازار وکیل رفتیم. برای اولین مواجهه ناب با بافت قدیمی شیراز!

بازار تعطیل و کساد بود، اما در کوچه پس کوچه های اطراف دنبال مسیر گوگل مپ برای یافتن یک رستوران سنتی و رسیدن به قنبر پلو و کلم پلو بودیم. غذاهایی که دختر خاله ام از یک هفته مانده به سفر نیتش را در دلمان انداخته بود.

تصور من از بازار وکیل ریسمان های رنگ شده بود و فرش و ادویه فروشی و فالوده و… . در عصر آدینه اردیبهشت ماه در کوچه پس کوچه های اطراف دستفروش ها برای فروش میخ، پیچ و یراق آلات بساط نموده بودند.

توی ذوقم خورده بود. از تماشا وسیله های کم قیمت و دست چندمی که می فروختند، چشمم گرد شده بود.

دروازه های بازار در این روز بسته است. برای چندمین بار راه عوض می کنیم. دست آخر خواهرم از یک رهگذر سوال می نماید و به راحتی به سر منزل مقصود و کلم پلو رسیدیم.

کلم پلو نارنجی است و برخلاف تصور من بوی پا نمی دهد. خوش مزه است و راحت الحلقوم. تصمیم می گیرم برای روزهای بعد هم این تجربه را تکرار کنم. بعد از آن با شکم هایی پر و قلمبه به اقامتگاه رفتیم . در اقامتگاه سنتی حوض دار و قدیمی قیلوله کردیم.

از آنجا که مدیریت این تور خانوادگی برعهده خاله جان دقیق و منظم بود، سر ساعت 5 همگی به خط شدیم برای تماشا باغ دلگشا . بعدش هم سعدیه. همه چیز برنامه ریزی شده!

شاید برایتان سوال گردد این برنامه از کجا آمده؟ شاید هم سوال نگردد!

بر هر حال باغ دلگشا در نزدیکی سعدیه است و تقریبا 12 دقیقه پیاده راه است. خاله جان هیچ کارش بی دلیل نیست.

باغ دلگشا با صفا و بزرگ بود، پر از درختان بهار نارنج و پرتغال. یک طرف جویبار و از یک طرف چشم انداز کوه های اطراف شیراز و عمارت کلاه فرنگی بود.

به قول خواهرم راهنمای ما در این مکان انقدر زیبا بوده که تیمور گورکانی دستور می ده عین این باغ و عمارت را در سمرقند بسازند.

هوا داشت کم کم تاریک می شد و ما هم از موزه داخل عمارت بازدید نموده بودیم و بدو به سمت سعدیه رفتیم.

حال وهوای سعدیه برایم جزو برترین دقایق اولین روز سفر بود. جمعیت 30 ،40 نفری داخل آرامگاه جمع شده بود و یکی یکی با تمام احساسشان شعرهای سعدی را از حفظ می خواندند:

تو را حکایت ما مختصر به گوش آید

که حال تشنه نمی دانی ای گل سیراب

اگر چراغ بمیرد، صبا چه غم دارد

و گر بریزد کتان چه غم خورد مهتاب

دعات گفتم و دشنام اگر دهی سهل است

که با شنمودهنان خوش بود سوال و جواب

میان جمعیت نظمی برپا بود. هر چه که بود، خواننده می دانست بعد از این شعر اجازه دارد بلند شروع به آواز خواندن کند.

صدای صاف و قویش زیر آرامگاه می پیچد. شعر عاشقانه است. هوا تاریک شده و جمع ملتهب از شعر، احساس و کلمه است؛ حتی خاله ام که می خواست زودتر برویم حافظیه تا فهرست امشبش تیک بخورد، گوشه ای تکیه داده و به صدای مردجوان گوش می نماید که می خواند:

ما بی غمان مست دل از دست داده ایم

همراز عشق و همنفس جام باده ایم

بر ما بسی کمان ملامت کشیده اند

تا کار خود ز ابروی جانان گشاده ایم

جمعیت زیاد است، اما همه ساکت اند. آواز تمام می گردد و جمعیت به جوش وخروش می آید. دلم نمی خواهد برویم، اما می دانم که سفر گروهی یعنی همراهی با برنامه هایی که رمقش را نداری.

به خودم قول می دهم روزی تنها و دلتنگ این ساعت به سعدیه بیایم و ساعت ها در این جمع عاشق و عارف بمانم.

به سمت حافظیه می رویم. در راه آقای راننده می گوید حافظیه در شیراز یک قطب عاشقانه است. معمولا قرارهای عاشقانه اول جوان های شیرازی کنار حافظ و فال از نوک طوطی های دم در ورودی شروع می گردد.

اینجاست که به شیرازی ها جدا و قویا حسودیم می گردد.

کنار آرامگاه در فضایی که صدای آواز شجریان، سنتور مشکاتیان و فضا و انرژی حافظ و باغ مرا گرفته بود، جوانی کنار یکی از ستون ها مجسمه وار ایستاده بود، نه مثل بقیه حضار در صف عکاسی با سقف آبی رنگ مقبره! نه انگار برای مقصودی جدی با قیافه ای شنماینده.

فکر می کنم که در سرش چه می گذرد، حتی نمی فهمد وقتی کسی تنه اش به تنه اش می خورد. فکر می کنم دوست ندارم عشقی کنار حافظ شروع گردد و انتها بگیرد . برایم درد و زخمش عمیق تر است.

گویی حافظ هم از خطاهای ما در راه عشق با خبر باشد، شفاعت نکند و عشق آخرین نفس هایش را در هوای شیراز بکشد.

کم کم باید به اقامتگاه برگردیم. دم در حافظیه منتظر ماشینم که هنرمندان و دست فروشان سرگرمم می نمایند.

مردی با وسایل عجیب برای گرفتن فال و عروسک فروشی زبردست که نخ ها و چوب ها را جوری با ظرافت تکان می دهد که حتی عروسک زشت و بی کیفیت چینی هم مجذوب کننده به نظر می رسد.

ماشین می رسد و بالاخره اولین شب از سفر 3 روزه شیراز.

امشب که می خواهم در این اتاق پنج دری بخوابم، در رویای دریاچه مهارلوی صورتی و آن ویوی داخل هواپیمام. فقط دلم می خواهد فلامینگوها آنجا باشند و مثل سفرهای دیگر دیر نرسیده باشم.

فردا صبح برنامه تور پاسارگاد و نقش رستم که تخت جمشید است.

من و خواهرم که هنر خوانده، می خواهیم از گرفتن تور لیدر سر باز بزنیم، اما آخر تصمیم می گیرم با راهنمای تخصصی این روز را بگذرانیم.

خانم راهنما آدم عجیبی است. زبان های باستانی خوانده و شیرازی است. اگر از تنبلی شیرازی ها بپرسی، عصبانی می گردد و می گوید: کلم پلو، سالار شیرازی و… همه این ها وقت گیرند. اگر ما شیرازی ها تنبل هستیم، پس این همه غذای سخت در فرهنگ شیراز چه کار می نماید؟

حرفش بی حساب نیست. در راه از خاندان کوروش، گئومات و داریوش می گوید. تا شب سه بار تاریخ را مرور می نماید. شب خسته و بی صدا همه زود و بدون غیبت به خواب می روند.

فردا صبح همه می دانیم روز دریاچه صورتی است. گروه یک دست سرخابی و آبی برای مکمل شدن با رنگ دریاچه آماده منتظر ون ایستاده ایم.

حدود 50 دقیقه تا دریاچه راه داریم. اولین مواجهه در این سفر با یک راننده جنوبی خونگرم است که می خواهد یک تنه تمام دختران شیرازی را شوهر بدهد . او بیش از 2 دقیقه ساکت نمی نشیند.

برای شام پیشنهاد آش سبزی را می دهد و برای سوغاتی نان یوخه. می گوید: بین کرمانشاهی ها و شیرازی ها بر سرش دعواست که واقعا سوغات کدام شهر است.

او مسرور و راضی است. از زندگی توقع زیادی ندارد. در راه به ما چند پوز برای عکاسی می آموزد که از چینی ها یاد گرفته.

شانه بالا می اندازد که این کارها را هر راننده ای نمی نماید.

به دریاچه می رسیم. از دور کم کم رنگش را می توانم تشخیص بدهم. ون می ایستد. راننده به ما هشدار می دهد داخل آب نرویم، اما هیچ خبری از فلامینگوها نیست. به تی شرت سفیدم با فلامینگو صورتی نگاه می کنم و آه می کشم.

راننده می گوید: هفته پیش این زبون بسته ها همین جا بودند. احتمالا آدم ها اذیتشان نموده اند و آن ها هم مهاجرت کردند.

از تعبیر دوگانه مهاجرت فلامینگوها لبخند تلخی می زنم . هوا هر چقدر تاریک تر می گردد، صورتی بودن دریاچه بیشتر خودش را نشان می دهد.

سگی بالای تپه نمک، کنار دریاچه رفته و تصویرش سیلویت شده. دست به دوربین می شوم. من، غروب و دریاچه بدون فلامینگو.