تفال به حافظ امروز آدینه 12 خرداد 1401، دوش گفتم بکند لعلِ لبش چارهٔ من - ورزش من و تو

طایر دولت اگر باز گذاری بِکُنَد

یار بازآید و با وصل قراری بِکُنَد

دیده را دَستگَهِ دُرّ و گهر گر چه نَمانْد

بخورد خونی و تدبیرِ نثاری بکند

دوش گفتم بکند لعلِ لبش چارهٔ من

هاتفِ غیب ندا داد که آری بکند

کَس نَیارَد بَرِ او دَم زَنَد از قصهٔ ما

مگرش بادِ صبا گوشْ گذاری بکند

داده ام بازِ نظر را به تَذَرْوی پرواز

بازخواند مگرش نقش و شکاری بکند

شهر خالیست ز عُشّاق بُوَد کز طَرَفی

مردی از خویش برون آید و کاری بکند

کو کریمی که ز بزمِ طربش غمزده ای

جرعه ای دَرکشد و دفعِ خُماری بکند

یا وفا، یا خبرِ وصلِ تو، یا مرگِ رقیب

بُوَد آیا که فلک زین دو سه کاری بکند؟

حافظا گر نَرَوی از دَرِ او، هم روزی

گذری بر سرت از گوشه کِناری بکند

توضیح لغت: طایر دولت: پرنده اقبال/ تذرو: خروس صحرایی

تفسیر عرفانی:

آنان که امکان لقای دوست را دارند دل در عشق به او خون می نمایند و خواستار آنند که حداقل با دل سپردن به دوست به گونه یی به وصال او دست پیدا نمایند و لقای او برایش میسر گردد.

تعبیر غزل:

مدت هاست که یارت پیام نفرستاده و با او قطع رابطه نموده ای. باید قدم پیش بگذاری که او منتظر است. تا فرصت هست از زندگی لذت ببر. لذت جهان بدون داشتن یار و مونس صفایی ندارد. اگر عیب یار را می گویی از حسنش هم بگو و با افرادی که از غم عشق بی خبرند سخن نگو.